Van Salta omhoog naar de grens met Bolivia

Na Maarten’s verjaardag down town gevierd te hebben, overnachten we op de parkeerplaats van het Antropologisch museum. De volgende ochtend lopen we de San Bernardoberg op, een 1070 treden tellende traject omhoog. Het blijkt een soort kruisweg te zijn met de 14 staties. Menig Argentijn stopt bij ieder kapelletje en slaat een kruisje. Vooral veel jonge mensen wandelen hier in een sportieve outfit en met oordopjes in, snel naar boven. Eenmaal boven aangekomen herstelt onze ademhaling zich snel en we nemen de kabelbaan terug, naar het centrum. Margo bezoekt het Museum Arqueologi de Alta Montaña, MAAM. Het museum vertelt het verhaal van de vondst van intacte mummies van drie kinderen, die ca. 500 jaar geleden op grote hoogte (6739 meter) bij de vulkaan llullaillaco werden geofferd aan Moeder Aarde, Pachamama. Deze Inca kinderen werden dik aangekleed en gedrogeerd met alcohol en coca bladeren, levend begraven in het hooggebergte. Samen met een uitzet en wat speelgoed. Doordat deze kinderen op grote hoogte werden begraven, waar een koude en droge lucht waait, zijn zij opmerkelijk goed bewaard gebleven. Het museum toont afwisselend maar één van de drie mummies. Heel indrukwekkend om een mummie te zien met kleren aan en de benen in een zithouding bij elkaar gebonden.

“De Pachamama of moeder aarde is een belangrijke godheid in de indiaanse cultuur. Ze wordt ook in Bolivia vereerd en symboliseert de vruchtbaarheid en de gulheid van de natuur. Het is gebruikelijk haar offers te brengen bij belangrijke gebeurtenissen in de landbouwkalender. Tijdens de Spaanse kolonisatie verdween deze moedergodin een beetje op de achtergrond ten voordele van de Maagd Maria. Maar de huidige christelijke ceremonies dragen nog steeds de stempel van de oude rituelen voor de Pachamama. Het is heel normaal om langs de wegen in het Noordwesten van Argentinië, kleine offerhuisjes te vinden die bedolven zijn onder etenswaren of flessen water om de godin te voeden”

In Salta vullen we wat van onze uitrusting aan. We vinden voor Charles een dik jack, wat t-shirts en polo’s en voor Margo een paar waterdichte bergschoenen en thermo-ondergoed. Op de camping in Salta nemen we een rustdag, doen de was en hebben team-overleg met de kaarten en reisboeken op tafel. Er is hier een enorm zwembad, wel 200 meter lang. Helaas zit er geen water in. Grappig om te zien hoe de Argentijnen gebruik maken van zo’n blauw ommuurde ruimte. Er wordt gevoetbald, gehockeyd en getennist. Op de camping ontmoeten we een Nederlands stel dat net uit Bolivia komt. Goed voor uitwisseling van reiservaringen. We krijgen de nodige tips.

Omdat we richting Bolivia gaan waar de grens op ca. 3500 meter hoogte ligt, gaan we nu het acclimatiseringsproces in. Meer water drinken en veel rusten, minder alcohol en lichte maaltijden. We verlaten Salta en rijden verder noordwaarts naar Purmamarca, dat op 2450 meter hoogte ligt, waar we op een “camping” neerstrijken. Boven de toegangsport staat het symbool van het witte doekje van de dwaze moeders. Ook hier is een gedenksteen Nunca Mas (nooit meer). Margo heeft hier met de moeder van de eigenaar een gesprek over. Haar broer die in Buenos Aires werkte, is in 1978 verdwenen en nooit meer teruggekeerd. Bijzonder om met een beperkte hoeveelheid Spaanse woorden hier wel over te kunnen praten.  De volgende ochtend maken we een wandeling. Veel bergen met zeven verschillende kleuren. De geologische afzettingen in dit gebied zijn erg divers. Dit zorgt voor een kleurenpalet dat wordt bepaald door de mineralen ijzer, koper en mangaan dat hier in de bodem zit. We zien o.a. de kleuren geel, rood, bruin, groen, roze, paars, zwart en grijs. Omdat we inmiddels boven de boomgrens zitten, groeien hier alleen nog maar hele  grote boomcactussen (6 meter), Cardones. Deze worden als bouwmateriaal gebruikt. Het is een sterke en bijzonder decoratieve houtsoort. In het dorp zien we ook de adobe bouwstijl: van stro, klei, water, worden een soort lemen blokken van gelijke grootte gemaakt. Hiermee wordt in deze regio veel gebouwd, omdat de muren de warmte van de zon opnemen. Op de camping hebben we in een keukentje gezeten dat ook met lemen blokken was gebouwd. De warmte van de zon was ‘s avonds nog voelbaar. In het dorpje bleek markt te zijn. Margo koopt daar ter vervanging van haar “vermiste” vliesjack, een vest van alpaca wol. Lekker zacht spul, met een ingebreid patroontje van lama’s. De Zuidamerikaanse variant van Noorse truien, maar dan lichtgewicht.

Vanaf hier rijden we de Quebrada de Humahuaca in. Dit is een vallei van 70 km lang met prachtige gekleurde bergen in verschillende vormen. Ook het feit dat hier nog indianen volkeren leven die afstammen van de Inca’s, maakt deze vallei heel bijzonder. Daarom is dit hele gebied tot een Unesco-site uitgeroepen. Na twee dagen verplaatsen we ons naar Tilcare. Hoewel we maar 22 km rijden, stijgen we 300 meter. In het gezellige dorpje eten we in leuk restaurantje. Charles koos voor lama vlees. Het bleek heel smaakvol en mals. Margo koos iets vegetarisch, want vis gerechten scoren, lukt moeilijk zo hoog in de Andes.

Verrassing! Op 4 oktober worden we gewekt door het geluid van allerlei muziekkorpsen die langs de camping trekken en richting het centrum lopen. Wij er achteraan! Het bleek een groot kerkelijk feest ter verering van Sint Franciscus. De plaatselijke katholieke kerk, genoemd naar Franciscus, heeft vandaag een centrale plek in de viering. We zien een enorme processie aan ons voorbij trekken. Uit de hele regio waren gelovigen samen gekomen om allemaal met hun eigen muziekcorps, hun eigen vaandel en hun eigen draagbaar met hun beschermheilige, naar de Franciscuskerk te lopen. We zien zo wel 40 verschillende groepen langstrekken. Op het kerkplein kwam alles samen. Daar werd een buitendienst gehouden, die we konden bijwonen. Heel bijzonder om tussen al de lokale mensen te staan. Er werd veel gezongen, in handen geklapt en gebeden. Na afloop vertrok de processie, wederom met veel muziek. Trommels en panfluiten in alle maten. Jong en oud, iedereen liep mee. Het “feest” duurde tot aan de lunch. Het geheel werd afgesloten door mooi aangeklede gaucho’s te paard, die rond het plein in galop langskwamen. Tijdens zo’n feest genieten we er enorm van om de lokale bevolking gade te slaan. Jonge kinderen die al panfluit proberen te spelen. Coca bladeren kauwende stoere jonge mannen die fanatiek op grote trommels slaan en dit eindeloos volhouden. Oudere dames die devoot met een Maria beeldje in hun handen zitten te bidden. Ook maakt Margo een praatje met een oudere dame die ook rustig coca kauwend zichtbaar van het feest geniet. Ze laat heel trots het zakje met de coca bladeren zien. We moeten na afloop echt even bijkomen van wat we allemaal gezien hebben. Wat een mazzel dat we vandaag daar waren. In Tilcare bezoeken we ook de Pucará de Tilcare, een gerestaureerde “pre Hispanic town” die vanaf de 11e eeuw tot de 16de eeuw bewoond werd door de “pre Hispanic populations” van het Andes gebied. Door archeologen zijn hier zeldzame overblijfselen uit de pre Inca periode gevonden, die we dan weer in een museum in het stadje bewonderen. Inmiddels zijn de nachten kouder aan het worden en nemen we er s’nachts een extra laagje bij. De vroege ochtendzon warmt ons dan weer op en als eerste zetten we onze zonnebrand-crème in het zonnetje, zodat die weer smeerbaar wordt. Verder is het heel droog en stoffig.

Na twee dagen verplaatsen we ons weer 50 km noordelijker en we stijgen tot 3000 meter. We hebben een camping in Humahuaca. De eerste avond hebben we weinig energie, slapen meer en hebben beiden een zwaar hoofd. De volgende dag lopen we met zijn vieren naar het dorp. Op de markt kopen we zeer lokaal fruit en groente en Charles vult zijn gereedschap aan. Nadat we weer geacclimatiseerd zijn, maken we met een four wheel drive een prachtige tocht over een onverharde weg. We rijden door een desolaat landschap naar de Mirador del Hornocal. Wederom een prachtig panorama van veel puntige, 14 kleurige bergen. We zijn hier nu even op 4350 meter hoogte. We wandelen nog wat. Naar beneden gaat het wel, maar wanneer we weer omhoog lopen, staan we om de twintig meter stil om op adem te komen en om en passant ook van het landschap te genieten! Onderweg terug zien we nog een groep wilde lama’s lopen, de vicuñas.  Op de camping vraagt iemand aan Margo waar ze vandaan komt en of ze daar ook bergen hebben. Uit “Hollandia” zegt ze, “Si, wij hebben een berg van ca. 300 meter hoogte”. Daar wordt dan in deze Andes regio hartelijk om gelachen.

Bij onze volgende verplaatsing naar de grens met Bolivia rijden we 160 km verder en stijgen we tot 3450 meter hoogte. Charles voegt nog, onder het toeziend oog van dokter Maarten, met een injectie spuit wat spul in de tank dat de diesel een hogere verbranding geeft. Niet alleen de mens heeft het zwaar met deze hoogtes, ook de motor van de VW bus moet er hard aan trekken. Charles zet de versnelling in de sport stand, waardoor de motor meer toeren maakt. Dit betekent dat de diesel beter verbrandt, ondanks het lagere zuurstof gehalte op grote hoogte. Het wordt wederom een prachtige tocht met de nodige foto momenten. Op de hoogvlakte zien we veel vee grazen. Het is niet druk op de weg en het wegdek van het laatste stukje Argentinië valt niet tegen. Wij slaan ons kamp vlak voor de grens op naast een benzinestation. Morgen hopen de grens met Bolivia te passeren.