Bolivia en de trip naar Uyuni.

Bolivia en de trip naar Uyuni.

Voordat we de grens van Argentinië naar Bolivia oversteken, verstoppen we een aantal zaken voor de douane. We hebben verhalen over de fruitpolitie gelezen en ook gehoord dat we geen noten, zuidvruchten, fruit, groente, vlees en zuivel producten mee de grens over mogen nemen. Nu heeft iedere camper wel wat geheime plekjes, dus voor we weg rijden, haalt Margo een stukje van het achter matrasje weg en daar legt ze de noten, de lijnzaad (uit Nederland meegenomen) en nog andere wat verdachte levensmiddelen neer en als het dak gezakt is, kom je daar als douane niet zo snel bij. Het grensritueel bij de gecombineerde grenspost bestaat uit vier loketten, eerst de personen die de grens over willen, daarna de bus die Argentinië verlaat, daarna de bus invoeren in Bolivia. Bij Maarten en Anne wil de douanebeambte nog even in hun camper kijken. Hij bekijkt het interieur met bewondering en we mogen door. Hoera! Daarna de laatste etappe, als persoon Bolivia in. We mogen er 30 dagen blijven. Tijdens dit hele proces kijken we af en toe naar wat er parallel aan de grenspost plaatsvindt. Via een oude spoorbrug lopen mensen met karretjes vol handelswaar vanuit Argentinië naar Bolivia, zetten de handelswaar bij een grote vrachtwagen neer en rennen vervolgens met het lege karretje weer terug naar Argentinië. Daar herhaalt het hele proces zich weer. Naderhand ontdekten we dat deze informele overgang, oogluikend één uurtje per dag open was. We zijn echt in een andere wereld terecht gekomen.

In Villazone, de grensplaats in Bolivia, trekken we Boliviars (=de lokale munt) en kopen nieuwe simkaarten voor onze telefoons. We gaan het stadje in om een supermercado te zoeken. Al gauw wordt duidelijk dat wanneer je iets op een karretje ziet liggen en het staat op je “boodschappenlijstje” je het ook maar beter gelijk kunt kopen. We herkennen de scharrel economie uit onze Azië periode. De coca bladeren worden in zakken van een pond aangeboden. Hoewel we natuurlijk wel nieuwsgierig zijn naar het effect, laten we ons niet verleiden ze te kopen. Wel zien we heel veel mensen met een dikke wang al kauwend op dit stimulerende middel. In Bolivia doet onze “Garmin” het wat rustiger aan. Op ons Zuid-Amerika kaartje staan alle landen behalve.... Bolivia. Dus onze back-up voor de navigatie is nu Maps.me op de iPhone. De garmin fungeert nu alleen als onze hoogte meter.

In het straatbeeld zien we veel vrouwen met enorme wijde plooirokken, gekleurde omslagdoeken op hun rug waar een kind, boodschappen of beide in vervoerd worden. Veel vrouwen hebben twee lange donkere vlechten en hebben een bolhoed op. De mannen zien er minder traditioneel en kleurijk uit. Helaas willen ze niet gefotografeerd worden.....

In Tupiza, 100 km verder, overnachten we in een Hostel in de achtertuin. We boeken daar samen met Maarten en Anne een 4-daagse trip door de Andes in het zuidwesten van Bolivia. Op 10 oktober vertrekken met een four wheel drive (4WD), Dennis een Spaans sprekende chauffeuren Omar, onze Engels sprekende gids. Aan boord voedsel voor 4 dagen, water, en op het dak 80 liter extra benzine en onze tassen. We gaan een tocht van ruim 1000 km maken via onverharde wegen (op de laatste 200 km na). Vanuit Tupiza, dat op 3000 m hoogte ligt, stijgen we meteen. We rijden door een desolaat landschap. Het gebergte heeft veel verschillende vormen en nog meer verschillende prachtige kleuren. We stoppen bij een grijs organisch aandoend gesteente, een tafeltje wordt met een kleurrijk kleed gedekt en met dit prachtige decor genieten we van een heerlijke lunch. We stijgen verder naar 4850 meter. Bezoeken een gohst town en een oude “koloniale” mijn. We hebben soms ademnood, maar wat genieten we van het uitzicht, het avontuur. Prachtige kleuren en een zeer afwisselend landschap. We gaan het Nationaal Park Eduardo Avaroa in. Eerst moeten ons met paspoortnummer registeren. Omdat er een paspoort boven op het dak in de bagage zit, verzinnen we ter plekke een nummer. No problema! Na allemaal Bs 150 betaald te hebben, gaat de slagboom open en kunnen we doorgaan met volop van de natuur te genieten. We overnachten basic in Quetena Chico op 4200 m. In de slaapzaal maken we ons bed in orde, trekken dikke kleren aan en genieten van een heerlijke maaltijd. Het is voor ons fysiek een zeer zware dag geweest en om negen uur liggen we onder veel lagen wol. Het vriest die nacht. De volgende dag zijn we, met wat paracetamol, allemaal weer op de been. Om 7.30 gaan we al weer op pad, met veel laagjes kleding aan. We zien buiten een kudde lama’s, voor Margo weer een ideaal fotomoment. Door de knieën gaan om mooie plaatjes te schieten, staat hier gelijk aan een soort van topsport bedrijven. Regelmatig stil staan om lucht te happen en dan weer verder. We hiken langs een mooie lagune waar heel veel flamingo’s staan. Prachtig, vooral wanneer een hele groep opvliegt. Bij een hotspring nemen we een bad van 35 graden en genieten van het uitzicht: een laguna met flamingo’s die blijkbaar voedsel uit het warme water halen. Zo hebben we ons die dag toch nog kunnen wassen.....

Al stuiterend in de auto genieten we van het landschap. Het lijkt wel een 3D film. Door de voorruit en door de zijruiten. We realiseren ons dat we een zeer goede en ervaren chauffeur hebben. Hij rijdt zonder navigatie, de route van 1000 km zit in zijn hoofd. Ongelooflijk. Hij is in deze omgeving opgegroeid. Soms rijden we door stroompjes water, dan weer door mul zand. Meestal is het duidelijk waar de “weg” loopt, maar we rijden ook regelmatig off road. Het is zeer stoffig, dus niet handig om met open ramen te rijden. We wisselen regelmatig van plaats in de auto, zo heeft iedereen wat meer of wat minder comfort. Omar probeert ons wat woordjes in het Quechua’s te leren. Maar Margo besluit dat we al aan het overleven zijn en er kan geen andere taal meer op haar “harde schijf”. De zonnecrème en de lippenbalsem zijn favoriet. Ook vullen we vaak onze flesjes water uit grote flessen mineraal water. Bij een stop zoeken de dames een “Inca toilet” (lees buiten in de natuur) en leggen dan een steen op het gebruikte toiletpapier. Zo laten ze de plek weer mooi achter. De temperatuur wisselt heel erg. Margo krijgt behendigheid om tijdens het rijden, achterin zittend, haar thermo lange onderbroek uit te trekken.  Want we beginnen de dag met veel laagjes aan en gedurende de dag gaan er steeds meer laagjes kleding uit. 

We rijden door naar het uiterste puntje in het zuiden, vlakbij de Atacama woestijn in Chili, waar we over zes (?) weken hopen te komen. In het verleden was dit gebied tot aan de zee van Bolivia, maar na een verloren oorlog met Chili nu van hen. Dat Bolivia geen verbinding met zee meer heeft, is een nationaal trauma. We zien nu een van de hoogste bergen van Bolivia, de Lincancabur vulkaan, 5960 m. De NASA heeft hier onderzoek gedaan , omdat het landschap hier het zelfde schijnt te zijn als op Mars. Aan de voet van de vulkaan ligt een “Green lake”. Door magnesium, koper en arsenicum komt het meer aan zijn kleur en daardoor zit er geen leven in. Het hoogste punt van onze trip zijn de geisers, op 5000 m hoogte. Veel modderpoelen die borrelen en waar we tussendoor kunnen lopen. We ruiken de zwavellucht. De hoogte die de geiser spuit, valt tegen, want er staat een sterkte wind die de stoom meteen wegblaast. We slapen de tweede nacht in Villa Mar, wederom eenvoudig. De volgende dag rijden we om 8.15 uur weg, nadat we gezien hebben hoe de chauffeur vanaf het dak de benzine vanuit een jerrycan naar beneden in de tank laat lopen. We rijden weer door mooie rotsformaties en doen af en toe een kleine hike (wel vaak op adem komen!). Weinig begroeiing op deze hoogte, wel lage struikjes, wat een kruid blijkt te zijn, Lamphaya genaamd. Een middel tegen indigestie, darmproblemen en tegen hoogteziekte. We plukken wat takjes voor als we dat nodig hebben en dan maken we er maté (=thee) van. Daarna wandelen we naar een hidden lake. We zijn inmiddels gedaald. Dus we zien meer water, meer mosachtig groen, kuddes lama’s, wilde konijnen met een lange staart en de nodige zwartwitte ganzen. Hier had Margo wel de hele dag door willen brengen.

We zien we allemaal lama keutels op een hoop liggen. Blijkt dat de lama’s vaak op een plek poepen waar andere lama’s dat ook al gedaan hebben. Na een prachtige hike bij Anaconda, krijgt de chauffeur de jeep niet meer open. Zijn sleutels liggen binnen en door een storing werd spontaan de sloten ingeschakeld. Voordat wij een schaduwplek zoeken, vragen we aan twee andere jeeps die daar ook staan om twee flessen water. Met schaduw en water houden wij het wel even uit. Na een uurtje morrelen, weet de chauffeur zijn auto met een stevig stuk ijzerdraad weer open te krijgen. Allemaal blij. Vervolgens zien we net ingezaaide quinoa velden. Eind van de middag komen we bij onze volgende overnachtingsplek aan, een hotel dat van binnen veel zout elementen heeft. Een luxer onderkomen en... er zijn douches. Om 18.00 uur rijden we naar de Salar de Uyuni (uitleg volgt), voor het bekijken van de zonsondergang. Voor Margo een emotioneel moment om daar op zo’n onmetelijke witte vlakte te staan. De chauffeur doet de achterklep open en haalt een fles wijn en glazen tevoorschijn. We proosten en voor we iets drinken, gieten ww, volgens de lokale traditie, eerst een beetje wijn op de grond. Voor Pachamama(=Moeder Aarde). Nou op zo’n witte vlakte zie je dat wel.

Wat is een Salar eigenlijk? “Een opgedroogd zoutmeer. Men vindt ze vooral in woestijngebieden, op plaatsen met een droog klimaat, of op zeer grote hoogte. Die drie factoren zijn verenigd in het noordwesten van Argentinië, in Bolivia (Salar van Uyuni) en in Chili (Salar van Atacama). Deze zoutwoestijnen zijn ontstaan door de intense verdamping van een zoutmeer zonder verbinding met de zee, waar zich op den duur een dikke zoutkorst vormt.“ Salar Uyuni,  is een vlakte van ca. 12.000 km2 die uit 11 lagen zout bestaat die variëren tussen de 2 en de 10 meter. Het ligt op 3650 meter hoogte. Tussen die lagen zit water. Het is de grootste zoutvlakte ter wereld. In Salar Uyuni zit driekwart van de wereldvoorraad aan lithium. Een grote rijkdom dus voor dit armste land van Zuid-Amerika.

De volgende morgen vertrekken we om 04.45 uur voor het bekijken van de zonsopgang. Charles heeft door de wisselende temperaturen helaas last van zijn keel gekregen en is gammel. Pech. In het donker rijden we over de zoutvlakte naar een eilandje, Isla Incahuasi. In het donker lopen we hier omhoog. Veel laagjes en een windstopper aan, muts op, sjaal om en handschoenen aan. Charles slaat dit onderdeel over en blijft in de auto. Jammer, want hij mist wel iets bijzonders. Al klimmend zien we de silhouetten van de enorme cactussen. Er blijken er hier 6000 cactussen te staan. Ze groeien maar 1 cm per jaar en de hoogste is ca. 12 meter. Bijzonder om het langzamerhand licht te zien worden en de zoutvlakte aan onze voeten te zien liggen. Na een uurtje dalen we weer af en de chauffeur heeft de tafelgedekt voor het ontbijt. Wat een bijzondere ervaring om in deze ambiance, wit zover het oog reikt, te ontbijten. Het duurt een paar uur voordat wij beseffen dat we niet op ijs lopen, maar op zout. We wandelen over de witte vlakte en nemen de nodige foto’s met perspectief. Naar een paar uur wordt het iets warmer en doen we de nodige laagjes weer uit. Wat een bijzonder fenomeen, wit zover het oog reikt.

Salar Unuyi is het einde van de trip en we worden weer naar Tupiza gebracht. Onderweg bekijken we nog een “treinenkerkhof” in de buurt van Uyuni, waar een hoop oude treinen al meer dan 100 jaar staan weg te roesten. Zonde!

Bij aankomst vier uur later bij ons hostel nemen we voor de komende nacht maar een kamer, zodat we eerst even van deze bijzondere dagen kunnen bijkomen, want dat hebben we zeker nodig. Het is een hele bijzondere trip geweest. We zetten hem in onze top vijf!