Alle begin is.......

Verslag reislogger deel 2.

Vlucht Kl 0701 naar Buenos Aires.  We gaan ons avontuur van een half jaar beginnen. De eerste hobbel ervaren we bij het inchecken. We hebben een retourvlucht in mrt 2019. Dus we dienen voor de KLM aan te tonen dat we binnen 90 dagen Argentinië verlaten, anders zouden we visums moeten hebben. Na wat gepraat en gebel komt er een official van de KLM bij. Escape dat we tijdelijk naar Uraguay, het buurland, gaan. Charles zegt “dan boeken we een hotel in Montevideo dat moet dan wel voldoende zijn”. De man aarzelt, maar  Charles overtuigt hem. Ter plekke boeken we online via Booking.com een kamer voor half oktober in Montevideo. Zo heeft de KLM een bewijs dat we binnen 90 dagen het land uit zijn. Dat we de kamer ook weer gratis kunnen en zullen annuleren zeggen we er maar niet bij.
We drinken nog wat met Ronni en Wim, de zus en zwager van Margo die ons enthousiast komen uitzwaaien. Ook Maarten en Anne worden uitgezwaaid.  Eindelijk is het zover, we vertrekken. Na een goede vlucht landen we in een mistig BA.  Met de taxi rijden we in een uur naar ons appartement down town. Mooie wijk, maar we schrikken van het gangetje naar ons appartement, sjabbie, zijn we wel op het goede adres? Terwijl Anne en Margo op de bagage passen gaan Charles en Maarten naar het sleuteladres. Het appartement blijkt nog bezet, de werkster maakt schoon en ook de loodgieter dient nog een toilet te repareren. Vanbinnen blijkt het apartment mee te vallen, leuk gedecoreerd, eenvoudig, alles wat we nodig hebben en heerlijk in het centrum. Daarna gaan we geld trekken. Cash probleem! Als gevolg van de de dramatische devaluatie van de AR.$ kunnen we per dag, per rekening 3 keer AR.$ 2000 opnemen, met een bank toeslag van 30 % zouden we eigenlijk omgerekend €120 krijgen, maar dat kost ons uiteindelijk € 156. Maar we tellen onze zegeningen, we hebben voor de eerste dag iets aan cash. Dit moet anders. We stellen de wisselkoers bij, ipv 1 AR.$ is €0,02 hanteren we onze eigen koers van  €0,025, dan doet die opslag minder pijn. We gebruiken de creditkaart zoveel mogelijk.

Eerst op zoek naar een supermarkt gevraagd of ze onze creditkaart accepteren?  “Si, pero con pasaporte”. Hoopvol, wij boodschappen doen. Bij het afrekenen dienen er (paspoort) cijfers in gevoerd te worden. Helaas onze paspoort nummers bestaat uit letters en cijfers, dat pakt hun het systeem niet. Andere legitimatie, met het rijbewijs, andere pasjes gegeven.  Niets lukt. Onze boodschappen hebben Anne en Margo inmiddels in de rugzakken gedaan. Margo zegt tegen Anne “gewoon blijven wachten tot de steeds groter wordende rij begint te protesteren”. Maar na een kwartier halen we, al giechelend, al de boodschappen weer uit onze rugzakken.  Op zoek naar een Supermarkt van een grote keten de Carrefour en ja hoor dat lukt. In ons authentieke appartement koken we onze maaltijden. We hebben Luidruchtige Latino’s als buren, swingende muziek tot ver in de nacht. Kortom oordoppen in.

Lopend naar de forwarder gegaan, die de formaliteiten in de haven voor ons dient te regelen. We moeten in cash US dollars betalen. Zo kan het proces van de camper uit de haven “trekken” beginnen. We regelen sim kaarten. Tussen het geld trekken door zijn we ook nog tourist. We verkennen de stad, zien op Plaza de Mayo de plek waar de “dwaze” moeders demonstreerden. Zien en horen de nodige demonstratie want eind van de maand zijn er verkiezingen.We nemen een taxi en gaan naar de begraafplaats van Recoleto, waar in het familie graf van de familie Duarte, Evita Peron is bijgezet. Bijzonder om daar te staan.

Donderdags horen we dat we op vrijdag in Zarate de camper op kunnen komen halen. Wij in alle vroegte ernaar toe. “Please be on time bij gate 2”. Wachten, wachten en nog eens wachten. Er zijn nog 2 andere stellen die hun camper op komen halen. De mannen hebben hun veiligheidshesjes aan en krijgen wel heel bijzondere gele veiligheidsneuzen voor hun schoenen. Als ze eindelijk met de douane de campers gaan inspecteren blijkt er in alle 4 de busjes spullen overhoop te zijn gehaald. Charles mist in een oogopslag een aantal zaken uit de camper. Charles en Maarten mogen maar heel even in de camper kijken, maar treffen een ravage aan. Het proces stopt omdat het lunchtijd is. Wachten, wachten en wachten. Na de, 2 uur durende, lunch blijven de vrouwen wederom buiten de poort wachten en.... de mannen binnen de poort wachten, wachten waarop? De contactpersoon van de brooker negeert stelselmatig, het verzoek om een rapport op te maken dat er ingebroken is en er spullen verdwenen zijn. Even voor 5 uur mogen de mannen naar de busjes toe. Charles belt nog met de forwarder, en ook die neemt geen verantwoording voor de “inbraak”, hij zegt dat hij alleen de douane formaliteiten regelt. De contact persoon van de forwarder blijkt inmiddels de ontvangst papieren te hebben getekend, zonder de diefstal te vermelden, terwijl het tekenen door de eigenaar dient te geschieden! We rijden behoorlijk aangeslagen naar een camping en slapen slecht.

De volgende dagen staan in het teken van wat is er weg en wat hebben we nog. Soms zijn we verrast dat er zaken niet mee genomen zijn. “Oh gelukkig dit hebben we nog!” We zijn blij dat de meest essentiële kampeerspullen in onze banklade, met een bearlock-slot, niet gestolen zijn. En ook de plaat die Charles voor ons keukenblok geschroefd had, heeft gezorgd dat we al die spullen nog hebben. Maar globaal missen we al onze warme wollen kleding, donzen jacks en donzen slaapzak, veel kleding van Charles, schoeisel, wat kampeerartikelen en al ons gereedschap. Het proces van onze wonden likken en onze veren schudden loopt door elkaar heen. Hoewel er letterlijk genomen beduidend minder “veren” te schudden zijn. We maken een brief naar de organisatie die ons heeft verscheept. We kijken nog in een shopping mall wat we kunnen aanvullen. Na het weekeinde gaan we opzoek naar een vul adres voor het gas, want aan boord mochten we alleen lege gastanken bij ons hebben. Met een in Ermelo, bij Pull, gekochte adapter kan onze Europese fles aan een Zuid-Amerikaans gasvulpatroon gekoppeld worden. Nadat dit gelukt is roepen we naar elkaar “Vamos”. We gaan we rijden. De reis gaat beginnen en we de status Overlander.

Onze eerste hele reisdag rijden we nog over een toll weg. We verbazen ons over het weinige verkeer. Via de BZ app. werd al gewaarschuwd voor een landelijke staking. De winkels zijn dicht en op de weg is het is praktisch uitgestorven en.... de betaalhokjes zijn onbemand. Dat er ook eental benzine stations afgesloten zijn, kunnen we in dat kader  plaatsen. Onderweg zien we langs de kant van de weg een berg flessen liggen. Het blijkt een soort kapelletje met heel veel plastic en glazen flessen, die zorgvuldig om het kapelletje heen geplaatst zijn. We stoppen er en interpreteren het als een herdenkingsplaats voor reizigers. Wij besluiten er een mooi ritueel van te maken en wensen elkaar daar een goede en veilige reis toe. ¡Buen Viaje!

Na een bezoek aan Córdoba, met een aantal koloniale resten , verplaatsen we ons 1000 km noordwaarts naar Salta. Dit traject rijden we individueel. We stoppen bij een van de zes Estancias Jesuítas in deze regio om te overnachten. Een Unesco site, Jesús María. De Spanjaarden en Portugezen kwamen hier 400 jaar geleden naar toe om de lokale bevolking tot het christendom te bekeren. Naast het bouwen van kerken werden ook scholen en een Universiteit, de eerste van het land, in Córdoba gesticht. Om deze projecten te financieren werden agrarische nederzettingen geëxploiteerd, o.a. de wijnbouw. De arbeidskrachten waren slaven en de lokale bevolking. We maken een praatje met de security en het is goed dat we hier overnachten. Het blijkt een zeer rustige overnachtingsplek. De volgende ochtend om 8 uur bezoeken we het kerkje, het klooster waar nu een museum in is en bekijken de enorme wijn persen en vaten die hier nog staan.

Al rijdend naar het noorden zien we het landschap veranderen. Soms wat heuvelachtig, dan weer hele enorme vlakke, dorre pampa’s. We zien paarden galopperen met een gaucho te paard om de kudde bijeen te houden. Grazende koeien langs de kant van de weg en heel, heel veel geiten. Dat deze dieren met hun mest ook voor de nodige vliegen zorgen is onvermijdelijk. De nodige, meters hoge, cactussen, bloeiende gele brem en hele stukken grasland. We zien in het westen al wat uitlopers van de Andes. Kwa temperatuur wordt het naar het noorden toe warmer, subtropisch, vooral in de namiddag, 35 graden. Dat lijkt voor het seizoen uitzonderlijk warm te zijn. Onderweg passeren we regelmatig  een politiepost. Papieren en rijbewijs. Vaak vragen ze “¿De donde usted?” “Hollanda” en als Margo er dan “Maxima” aan toevoegt, wordt er gelachen en mogen we verder. Dit ritueel houden we er tijdens deze reis in.

Vrijdag 28 september komen we in Salta, dat op 1200 m hoogte ligt, aan. We vieren daar Maarten’s 65 ste verjaardag. Wij hebben een oplaadbaar ledlampje voor hem uit Nederland mee genomen. Komt goed van pas want al hun lampen worden “vermist”. We gaan daar uit eten en genieten van een heerlijke maaltijd, life muziek en een zwoele avond.